Όταν ο Π.Α.Ο.Κ επισκέφτηκε το περασμένο καλοκαίρι την Κύπρο για φιλικά παιχνίδια, ο σύνδεσμός μας ανάρτησε στα γήπεδα όπου η ομάδα αγωνίστηκε, δύο πανό. Το πρώτο έγραφε: «Η Βουλή θα κλείσει, οι σύνδεσμοι του Π.Α.Ο.Κ ποτέ» και το δεύτερο «Είναι λίγο το ΟΥΕΦΑ, πάρτε το πρέφα, τον Π.Α.Ο.Κ θέλουμε πρώτο, βρείτε τρόπο.»
Και εάν οι δημοσιογράφοι στη Θεσσαλονίκη αναφέρθηκαν στο πρώτο, αποσιώπησαν ουσιαστικά το δεύτερο. Δεν είχαμε καμία αυταπάτη για αυτό: στους αναγνώστες των εφημερίδων και τους ακροατές των ραδιοφώνων, πρέπει να φιλτράρονται τα τεκταινόμενα, για να φτάνουν στα αυτιά των πληβείων αυτά που πρέπει, μόνο τα εγκωμιαστικά και τα τετριμμένα δηλαδή, και όχι η γνήσια κριτική ούτε η ανιδιοτελής αγωνία για την τύχη της ομάδας.
Είναι πραγματικά ασύλληπτο το που έχουμε οδηγηθεί μέσα σε λίγα χρόνια, αν αναλογιστεί κανείς ότι εμείς οι ίδιοι, ως οπαδοί του μεγαλύτερου αθλητικού και κοινωνικού κινήματος στην Ελλάδα, ενθαρρύναμε τον Θ. Ζαγοράκη και τους συνεργάτες του να είναι μπροστάρηδες στο δρόμο της ποδοσφαιρικής αναγέννησης.
Δε μας αρέσει να μηδενίζουμε καταστάσεις ούτε να πριονίζουμε καρέκλες τώρα που η ομάδα βρίσκεται σε ομολογουμένως δύσκολο σημείο. Αν χρειαστεί όμως κάποιοι να χάσουν τις καρέκλες τους για να σωθεί ο Π.Α.Ο.Κ, εύκολα μπορεί να καταλάβει κανείς τι διαλέγουμε. Θα μιλήσουμε με δεδομένα: Το αγωνιστικό πλάνο Σάντος όντως παρείχε μία τριετία όπου φανήκαμε ανταγωνιστικοί, απέναντι σε ομάδες με μεγαλύτερο κεφάλαιο και προσβάσεις στο -γνωστό για τη σαπίλα του- ελληνικό κράτος. Επίσης, η ύπαρξη προπονητικού κέντρου όντως είναι απαραίτητη για κάθε ομάδα, και είναι παρακαταθήκη για το σύλλογο, άσχετα εάν η κατασκευή του έχει ξεφύγει από κάθε χρονοδιάγραμμα, και άσχετα εάν προέκυψε από δωρεά γης.
Δεν βλέπουμε όμως να τονίζονται αντίστοιχα και τα ΕΓΚΛΗΜΑΤΑ (όχι «αστοχίες», όχι «παραλείψεις», όχι «λάθη») που έχουν γίνει μέσα σε αυτά τα χρόνια.
Δεν επιτρέπεται μετά την αποχώρηση Σάντος να αφήνεται για παραπάνω από 1 χρόνο η ομάδα χωρίς σοβαρή τεχνική ηγεσία με τραγικές παλινωδίες (φιάσκο Κόστα, ΥΠΕΡΧΡΕΩΣΗ της ομάδας με την περίπτωση Μπερέτα, φύγε εσύ-έλα εσύ με Δερμιτζάκη και Χάβο).
Δεν επιτρέπεται να έχει δημιουργηθεί αυλή δημοσιογράφων στην ΠΑΕ Π.Α.Ο.Κ, που διαμορφώνουν κλίμα δουλοπρέπειας και μηδενίζουν την όποια δημιουργική κριτική κρύβοντας κάθε πρόβλημα κάτω από το χαλάκι.
Δεν επιτρέπεται να αφήνονται ελεύθεροι παίκτες (βλ. Σορλέν, Βιτόλο, Κοντρέρας, Αρίας…), κάποιοι από αυτούς με μεγάλη ποδοσφαιρική αξία, επειδή η ΠΑΕ αδυνατεί να πληρώσει τα συμβόλαιά τους. Αυτό που μας εξοργίζει, είναι ότι η συγκεκριμένη τακτική παρουσιάζεται και ως… επιτυχία (!), γιατί δήθεν γλιτώνουμε χρήματα από τα χρωστούμενα. Αυτό υποτιμάει ολοφάνερα τη λογική μας, από τη στιγμή που καμία διοίκηση δεν είχε τέτοια έσοδα από διαρκείας, τηλεοπτικά, Ευρώπη, ακόμη και αυξήσεις μετοχικού κεφαλαίου που ο απλός παοκτσής κατέθεσε από το υστέρημά του.
Δεν επιτρέπεται να επιρρίπτονται ευθύνες έντεχνα στον κόσμο για τα πρόστιμα που πληρώνει η ομάδα (ειδικά από τη στιγμή που δεν έχουμε τιμωρίες έδρας όπως παλιά), και να ασκείται κλίμα τρομοκρατίας για να μην ανάψει ένας πυρσός στο γήπεδο και χαλάσει η ευρωπαϊκή μας μόστρα (λες και όλα τα υπόλοιπα οικονομικά δεδομένα της ΠΑΕ ανθούν)
Δεν επιτρέπεται ο Π.Α.Ο.Κ να συνεργάζεται και να εκπροσωπείται από ανθρώπους της οικογένειας Γκαγκάτση, δεν είναι δυνατόν να συμμετέχει σε μανατζεριλίκια (Τριπλή ανταλλαγή Αναστασάκου-Μουν-Μαρίνου μέσα σε ένα μεσημέρι)
Και ας πάμε στην περίπτωση Βιεϊρίνια, που δικαιολογεί και τον τίτλο της ανακοίνωσής μας: Στην σημερινή ποδοσφαιρική πραγματικότητα, κάποια πράγματα λειτουργούν με όρους αγοράς-πώλησης και όχι συναισθηματικά όπως εμείς αντιμετωπίζουμε τα πράγματα.
Δεχόμαστε ότι μία ενδεχόμενη πώληση ίσως θα ήταν επιλογή για κάθε διοίκηση, συνυπολογίζοντας την αξία ενός τέτοιου παίκτη στο ποδοσφαιρικό χρηματιστήριο. Όμως αυτό έπρεπε να γίνει για να έρθουν έσοδα στα ταμεία της ΠΑΕ, να σχεδιαστεί νέα μετεγγραφική πολιτική, να συνεχίσουμε να είμαστε ανταγωνιστικοί και να παίζουμε μπάλα αξιώσεων, όχι να επιστρέψουμε στην εποχή της σαρδέλας.
Η πώληση Βιεϊρίνια δεν είναι από μόνη της κακή, είναι κακή επειδή γίνεται για να καλύψει κακοδιαχείριση και τραγικό προγραμματισμό. Είναι ποδοσφαιρικό έγκλημα γιατί αν συνδυαστεί με την αποδέσμευση Κοντρέρας, αποδιαρθρώνει όλο το αγωνιστικό οικοδόμημα των τελευταίων χρόνων, χωρίς καμία απολύτως προοπτική.
Εμείς δεν καλυπτόμαστε με έναν Π.Α.Ο.Κ. που θα γίνει Ξάνθη πολυτελείας, και θα ανδρώνει παιδιά από τις ακαδημίες, για να τα πουλήσει στην καλύτερη δυνατή τιμή. Θέλουμε έναν Π.Α.Ο.Κ που ακόμη και όταν δε θα είναι πρώτος, θα παλεύει με όλο το κράτος για να το πετύχει.
Είναι, λοιπόν, άλλο πράγμα να πουλάς και άλλο να ξεπουλιέσαι. Γιατί αισθανόμαστε ότι σταδιακά έχουν ξεπουληθεί όχι μόνο ποδοσφαιρικές μονάδες (το λιγότερο), αλλά παραδοσιακές παοκτσήδικες αξίες και αυτό είναι το πιο επικίνδυνο.
Εδώ θα θέλαμε να σταθούμε και στις ευθύνες που έχουμε εμείς ως ΛΑΟΣ για όλη αυτή την κατάσταση. Εμφανιζόμαστε άτονοι και άτολμοι, πληρώνοντας το τίμημα της αδιόρθωτης προσωπολατρείας μας. Ο Π.Α.Ο.Κ δεν πρέπει να αλλάξει απλά διοίκηση, πρέπει να αλλάξει ως οικοδόμημα. Και εμείς ως οπαδοί, είτε είμαστε οργανωμένοι είτε όχι, δε πρέπει να αφήνουμε σε κανέναν τη λευκή επιταγή της διαχείρισης των δικών μας ονείρων. Διαφορετικά θα πηγαίνουμε πάντα από την ελπίδα στην απογοήτευση, από την απόλυτη αποθέωση στο ανελέητο κράξιμο. Η κριτική και η δράση πρέπει να γίνονται όταν είναι πυρωμένο το σίδερο.
ΥΓ. Αγαπητές δημοσιογραφάρες-ρεπόρτερ του Π.Α.Ο.Κ: Όταν χρησιμοποιείτε την έκφραση- σούπα «μεγάλη ασπρόμαυρη δημοκρατία», έχετε καθόλου στο μυαλό σας τι σημαίνει η τελευταία λέξη; Δημοκρατία σημαίνει αυτοδιαχείριση της τύχης μας, ανταλλαγή απόψεων και σε κάποια φάση ΨΗΦΟΦΟΡΙΑ. Εκτός εάν εννοείτε τη δική σας ραδιοφωνική δημοκρατία των sms, που σας υπαγορεύουν τα υπερχρεωμένα αφεντικά σας.
ΥΓ2. Σε περίπτωση που δεν το καταλάβατε τον Αύγουστο να το θέσουμε πιο ωμά: Βρείτε τρόπο ή πάρτε δρόμο (αφού φέρετε πίσω μέχρι και το τελευταίο ευρώ που διαχειριστήκατε και κατέχουν φίλοι σας ή υμέτεροι). Εμείς θα είμαστε εκεί και μετά από σας, εμείς δε φύγαμε ποτέ.
ΣΦ Π.Α.Ο.Κ ΚΥΠΡΟΥ